Hayatta önceliklerimin doğru olup olmadığını, dikkatimi yeniden düzenlemem gerekip gerekmediğini ve salağın teki olup olmadığımı merak ettiğim anlar olur.
Marquis Daniels’ın bir kez daha sahalara dönemeyeceği haberini duymak bu anlardan birini yaşattı. Marquis Daniels gönderildiğinden beri adını ağzıma almadım. Gözden ırak gönülden ırak derler ya, Daniels için aynen öyle oldu.
Kendrick Perkins’e yoğunlaştım; çünkü Boston için önemliydi ve yerine gelen oyuncunun Boston’un şampiyonluk umutlarını yeşertip yeşertmeyeceği belli değildi. Ancak Daniels takası farklıydı, Boston onun pozisyonunu Jeff Green’le geliştirmişti. Ancak, Daniels yeniden basketbol oynayıp oynayamayacağını düşünüyordu.
Daniels benim favori oyuncularımdan biri oldu. Onu severdim, çünkü sahada sakin kalabiliyordu. Tony Allen’dan çok farklıydı ve bence en azından Daniels’ın en iyi özelliği buydu. Diğer Celtics oyuncuları kadar potaya gidiyordu; ancak dürüst olalım başka hiçbir özelliği olmayan bir oyuncudan bahsediyoruz. Paul Pierce sayısız kere potaya gidiyor; ancak kimsenin onun bu özelliğini övdüğünü görmedim. Niçin? Çünkü Pierce çok yapıyor bunu, Daniels ise sahada olduğunu bile unutturabiliyor.
Daniels en iyi kendisinden kısa oyunculara karşı oynayabiliyor, eşleşme avantajından yararlanıyor. Bir noktada Daniels’ın eğer 215 boyunda falan olsa NBA’in en iyi oyuncusu olacağına ikna oldum. Tamam bu abartıydı; ancak Daniels kısa savunmacılara karşı farklı post hareketleri, garip açılardan sayı bulabiliyordu. Eşleşmeleri değerlendirme yeteneği vardı; ancak Daniels sık sık sahadan siliniyordu. Boston’dan ayrıldığı anda onun hakkında konuşmayı kestim.
Bilmediğim şey Daniels’ın omurgasında epizod olduğuydu, darbe aldığında bayılıyormuş. Omurga sakatlığının ameliyat gerektirdiğini bilmiyordum, bu da basketbol kariyerini bitirebilir. Bunun basketboldan daha öte bir şey olduğunu, mutluluğunu, hayat tarzını etkileyebileceğini ilk anda fark edemedim. Etmeliydim. Gilbert Arenas’a çarptığını gördüm, sahada hareketsiz yatışını gördüm. TD Garden’daydım. Etrafını saran takım arkadaşlarının surat ifadelerindeki endişeyi gördüm. 20.000 insanın dakikalarca sessiz kalışına şahit oldum. Ancak Celtics maç sonunda basın konferansında iyi olacağını söyledi ve onu takasla gönderdiler.
Bu beni salağın teki mi yaptı? Bilmiyorum. Bu merak ettiğim anlardan biriydi lakin.
Çeviridir.
Basketbol Medyası 